Ejercicios de Nomenclatura

NOMENCLATURA FUNCION OXIDO BASICO OXIDO Fe2 O3 Cr2 O3 Sn O Cu2 O Fe O Au2 O3 Ag2 O Pb O2 Al2 O3 NOMENCLATURA TRADICIONA

Views 137 Downloads 0 File size 205KB

Report DMCA / Copyright

DOWNLOAD FILE

Recommend stories

Citation preview

NOMENCLATURA FUNCION OXIDO BASICO OXIDO Fe2 O3 Cr2 O3 Sn O Cu2 O Fe O Au2 O3 Ag2 O Pb O2 Al2 O3

NOMENCLATURA TRADICIONAL

NOMENCLATURA STOCK

Oxido crómico Oxido Estannoso

DE NOMENCLATURA SISTEMATICA Trióxido de Difierro o sesquióxido de hierro Monóxido de estaño

Oxido de Cobre ( I ) Oxido de Oro (III) Oxido Argéntico Trióxido de dialuminio

FUNCION OXIDO ACIDO OXIDO NO CO2 SO SO2 SO3 Cl2 O5 Cl2 O7 I2 O3 I2 O5

NOMENCLATURA TRADICIONAL

NOMENCLATURA STOCK

DE NOMENCLATURA SISTEMATICA

Anhidrido hiposulfuroso Oxido de Azufre (IV) Trióxido de Azufre Óxido de cloro (V) Anhidrido perclórico Pentaóxido de diyodo

FUNCION HIDROXIDO HIDROXI NOMENCLATURA DO TRADICIONAL K OH Hidróxido de Potasio Ca (OH)2 Al (OH)3 Fe (OH)2 Hidróxido ferroso Fe (OH)3 Pb (OH)2 Pb (OH)4

NOMENCLATURA DE STOCK Hidróxido de Calcio

NOMENCLATURA SISTEMATICA Dihidróxido de Calcio

Hidróxido de Hierro ( III) Tetrahidróxido de Plomo

FUNCION HIDRUROS: HIDRUROS METÁLICOS.- El hidrógeno actúa con número de oxidación -1, es la parte electronegativa de la molécula HIDRURO PbH2 SnH4 KH SnH2 Na H

NOMENCLATURA TRADICIONAL Hidruro plumboso

NOMENCLATURA DE STOCK

NOMENCLATURA SISTEMATICA

Monohidruro de Potasio Hidruro de estaño (II)

G. Reyna

HIDRUROS DE NO METALES.- Hidrácidos HIDRURO HCl HI H2 S H2 Se HF

NOMENCLATURA norma básica (uro)

Sulfuro de hidrógeno o ácido sulfhídrico

Casos especiales: HIDRURO H2O NH3 PH3 CH4 SiH4 B2 H6

NOMBRES ESPECIALES Agua Amoniaco Fosfina o fosfano Metano Silano Diborano

NOMENCLATURA SISTEMATICA

Hexahidruro de diboro

COMPUESTOS BINARIOS Metal - no metal COMPUESTO Ni F3 CuI HgS

NOMENCLATURA TRADICIONAL

NOMENCLATURA DE STOCK Fluoruro de Niquel (III)

NOMENCLATURA SISTEMATICA Tri fluoruro de Niquel

Ioduro Cuproso Arseniuro férrico

Monoarseniuro de hierro

COMPUESTOS BINARIOS: No metal - no metal COMPUESTO PCl5 IF7 CS2 AsBr3

NOMENCLATURA DE STOCK Cloruro de fósforo (V)

NOMENCLATURA SISTEMATICA Pentacloruro de fósforo

Tribromuro de arsénico

FUNCION OXOACIDOS COMPUESTO HClO4

NOMENCLATURA TRADICIONAL Ácido perclórico

H2 CrO4

NOMENCLATURA DE SISTEMATICA

Tetraoxocromato de hidrógeno

NOMENCLATURA SISTEMATICA FUNCIONAL

(VI) Ácido tetraoxocrómico (VI)

H2 SO4 HPO3 HNO2 HClO2

Ácido metafosfórico Dioxonitrato (III) de hidrógeno Tetraoxoclorato (III) de Ácido dioxoclórico (III) hidrógeno

G. Reyna

FUNCION SALES (neutras, ácidas, dobles, triples, básicas) COMP. Cu2 SO4

NOMENCLATURA TRADICIONAL NOMENCLATURA SISTEMATICA Sulfato cuproso o sulfato de Tetraoxosulfato (VI) de cobre (I) cobre ( I )

Fe(ClO3)3 KNO3 HgMnO4

Permanganato mercurioso

Tetraoxomanganato (VII) de mercurio (I)

Hidrogenosulfato de sodio

Hidrogenotetraoxosulfato potasio

CaSO3 NaHSO4 CuH2 PO4 Fe(HSO3 )2 FeKNaS2 AlF(SO4) MgCl(OH) Pb(CO3)O

(VI)

Hidrogenosulfito de hierro (II)

de

Hidrogenotrioxosulfato (IV) de hierro (II) Sulfuro (triple) de hierro (III)- ------------------------------------------potasio – sodio --------------------------------------------------------------Cloruro hidróxido de magnesio o ------------------------------------------hidroxicloruro de magnesio ----------Carbonato oxido de plomo (IV) u ------------------------------------------oxicarbonato de plomo (IV) ---------

COMPUESTOS DE ADICION: Las fórmulas se escriben uniendo mediante puntos las distintas fórmulas de las moléculas que forman el compuesto, precedidas del número que indica las moléculas existentes. Ejemplos: Na2 SO4. 10 H2O CaCl2. 2 H2O

Sulfato de Sodio decahidrato Cloruro de Calcio dihidrato

COMPUESTOS DE COORDINACION (Complejos)

En esta sección se consideran los modelos de enlace que explican algunas características claves de los compuestos de coordinación: cómo se forman los enlaces metal-ligando, por qué prefieren ciertas geometrías, y por qué estos compuestos tienen colores tan brillantes y con frecuencia son paramagnéticos. Un compuesto de coordinación está formado generalmente por un ión denominado complejo (lo que hace clara e intencionada referencia a la complicada estructura del mismo) y uno o varios contraiones (iones de carga opuesta a la del ión complejo). El interés de los compuestos de coordinación reside generalmente en las propiedades químicas y físicas del ión complejo, que además de tener unas propiedades químicas muy importantes, presenta propiedades físicas de gran interés, como un intenso color G. Reyna

característico de cada complejo, una estructura cristalina bien definida e importantes propiedades magnéticas. Una amplia gama de sustancias químicas pueden clasificarse como compuestos de coordinación. En solución acuosa, todos los iones metálicos adquieren agua de hidratación y se transforman en iones complejos. En los seres vivos dos importantes compuestos de coordinación son la clorofila y la hemoglobina. Los iones que tienen tamaños relativamente pequeños y/o cargas carga elevada, en especial los iones de metales de transición, forman hidratos cuya estabilidad es considerable. Por ejemplo tenemos Cu(H2O)4 2+ y Ag(H2O)2 + , lo que sucede es que por conveniencia se los representa como Cu 2+ y Ag + respectivamente. En solución acuosa, las moléculas o iones que son susceptibles de donar pares electrónicos, pueden reemplazar a algunas o a todas las moléculas de agua enlazadas coordinadamente. Las moléculas de agua enlazadas y otros donantes semejantes de pares electrónicos se llaman ligandos. El conjunto de un ion metálico y sus ligandos enlazados se llama ion complejo. El número de átomos en ligandos que se enlazan a un ion metálico dado, llamado número de coordinación del ion metálico, es característica de un ion dado en un estado de oxidación específico; por ejemplo el ion plata (I) siempre tiene un número de coordinación igual a 2. Los números de coordinación que se observan con mas frecuencia son 6, 4 y 2. La carga de un ion complejo es la carga neta del ion metálico y los ligandos, ejemplos:  Ag(NH3)2 +

 Cu Cl4 2-

 Cr(NH3)6 3+

 Ag(CN)2 -

 Cu(NH3)4 2+

 Fe F6 3-

Al denominar los iones complejos se nombran primero los ligandos. El número de ligandos usuales se designa con un prefijo griego, como di, tri, tetra, penta y hexa, para 2, 3, 4, 5 y 6 respectivamente. Sí el ligando es una molécula neutra, su nombre se usa sin alteraciones, excepto para ligandos comunes como agua (acuo), amoniaco (amino) y monóxido de carbono (carbonilo). Para ligandos que originalmente son iones negativos, se usa la terminación “O” como por ejemplo cloro para el Cl - y sulfato para SO42-. Para señalar que un ion complejo es un anión, se utiliza la terminación ato como parte de su nombre. El número de oxidación del ion metálico central se añade en forma de número romano entre paréntesis al nombre del ion complejo. Ejemplos  Cu(NH3)4 2+  Fe (CN)6 3 Zn(H2O)2 (OH)2

ion tetraaminocobre (II) ion hexacianoferrato (III) diacuodihidroxocinc (II)

Son compuestos formados por un ión o átomo central unido a un cierto número de iones o moléculas neutras a los que se le da el nombre de ligandos. El número de enlaces formados por el átomo central es superior al que podría esperarse considerando sus números de oxidación usuales. Los complejos pueden ser catiónicos, neutros o aniónicos según que el conjunto formado por el átomo central y los ligandos posen carga positiva, neutra o negativa.

Reglas para nombrarlos

G. Reyna

1. - Los nombres de los ligandos se citan sin separación delante del nombre del ion o átomo central. 2. - Si el complejo es neutro o catiónico el nombre del átomo central no se modifica. 3. - El número de oxidación del átomo central se indica en último lugar mediante la notación de Stock. 4. - Los ligandos se citan por orden alfabético sin tener en cuenta en esta ordenación los prefijos numerales. El número de ligandos de cada tipo se indica con prefijos numerales griegos. 5. - Los nombres de los ligandos aniónicos terminan en o y son los mismos que tienen como grupos aislados, con las siguientes excepciones: fluoro (F), cloro (Cl), bromo (Br), yodo (I), oxo (O), tio (S), hidroxo (OH), peroxo (O), ciano (CN). 6. - Los nombres de los ligandos neutros o catiónicos permanecen inalterados, excepto H2 O (acuo) y NH3 (amino). 7. - Sí el complejo es un catión se antepone al nombre concreto del ion la palabra ion o catión, pero no es imprescindible hacerlo cuando el complejo es un anión. Ejemplos: K3 [Fe (CN)6]

hexacianoferrato (III) de potasio

[Al (H2 O)6] Br3bromuro de hexaacuoaaluminio (III) [Pt (NH3)4][PtCl4 ]

tetracloroplatinato (II) de tetraaminoplatino (II)

[Ni (NH3 )6]Br2bromuro de hexaaminoníquel (II) Na2 [MoOCl4 ]

tetraclorooxomolibdato (IV) de sodio

[Cr (H2 O)4Cl2 ] Cl

cloruro de tetraacuodiclorocromo (III)

EJERCICIOS DE NOMENCLATURA 1. Dé el nombre de los siguientes compuestos: a) BiCl3 b) Ba (OH) (SO4) c) LiClO4 d) Cu2CO3 e) Mg (CN)2 f) N2O4 g) HgBr2 h) Co (NO3)2 i) NH4Br j) Cr2O3 2. Nombrar los siguientes compuestos e indicar de qué tipo de sustancia se trata: a) K2O b) FeO c) Cr2O3 d) Cl2O e) N2O4 f) NH3 g) H2O2 h) CaCO3 i) LiH j) HNO2 k) HI l) BaH2 m) HClO2 n) HIO4 ñ) Sb(OH)3 o) AgCl p) FePO4 q) Fe3(PO4)2 3. Escribir las fórmulas de los siguientes compuestos e indicar el tipo de sustancia: a) óxido de bromo (III) b) hidrógeno sulfito de cobre (II) c) dióxido de carbono d) óxido de bario e) cloruro de niquel (II) f) trióxido de dinitrógeno g) sulfato de amonio h) ioduro de calcio i) nitrito de hierro (II) j) hidrógeno carbonato de cromo (III) k) ácido perbrómico l) óxido de plomo (II) m) cloruro de mercurio n) hidróxido de bario ñ) clorito de plomo (II) o) clorato de cobre (II) p) sulfuro de hidrógeno q) sulfito de calcio r) trióxido de cromo s) hidruro de potasio t) pentóxido de dicloro u) dihidrógeno fosfato de cinc v) nitrato de plata w) hipoclorito de aluminio

x) hipoclorito de sodio

y) ácido sulfuroso

G. Reyna